It Just Makes Sense

Pien Rademakers zet drie jonge, talentvolle, vrouwelijke kunstenaars in de schijnwerpers. De tentoonstelling It just makes sense biedt Jessi Strixner samen met Leonie Schneider en Bonnie Severien een podium. 

Leonie balanceert tussen tussen fictie en werkelijkheid, Bonnie tussen architectuur en natuur en Jessi speelt met wat we denken te zien en de werkelijkheid. Ze zet ons op het verkeerde been door alledaagse kledingstukken als tennissokken en bh’s uit hun context te halen en ze van draagbare producten tot iconische kunstwerken aan de muur te verheffen. 

 Voor haar solo in de bovenruimte van de galerie toont ze nieuwe werken vakkundig gesneden uit één stuk linde- of eikenhout. Op die manier weet Jessi het harde materiaal de zachtheid van soepel vallend textiel te geven. Met het nieuwe discojasje combineert ze haar passie voor vintage kleding uit de jaren tachtig die ze verzamelt met haar fascinatie voor de manier waarop we met kleding zowel onze persoonlijkheid kunnen vormgeven als dat we beoordeeld worden op onze stijl. Zo benadrukt de kunstenaar de grote impact die kleding heeft op ons dagelijks leven. 

Geschilderde romans

Ook Leonie Schneider speelt met onze perceptie; ze balanceert kundig tussen ‘echt’ en ‘onecht’. Als een romanschrijver maar dan met verf brengt ze haar personages tot leven. Ook al zijn ze gebaseerd op haar eigen ervaringen en de rollen die verschillende karakters binnen een familie spelen, de personages zijn duidelijk fictief. Ze lijken uit een comic strip en te zijn overgestapt naar haar grote narratieve schilderijen die zich als scenes in een toneelstuk of hoofdstukken uit een boek openbaren. 

Voor haar nieuwe, kleurrijke en gedetailleerd geconstrueerde serie schilderijen gebruikt ze weer een uitbundige beeldtaal die uit haar verbeelding is ontsproten, maar haar narratief is dit keer verschoven naar twee broers Erik en Allan en hun jongere zus Agg. In twee extra grote werken belicht ze het thema ’leren’. In het ene schilderij leert Agg van haar schrijvende broer Allan alles over creatieve processen, in het andere werk leert mecanicien Erik haar iets te maken met gereedschap. De personages in de scenes zijn als geschilderde hoofdstukken in een dik boek zonder woorden. 

Natuurlijke interieurs

Bonnie Severien toont haar nieuwste werken in verschillende formaten. Hierin verschuift ze van eerdere werken waarin ze strak geënsceneerde en geassembleerde architectuur en een dynamische natuur combineert, naar het interieur. Ook hier haalt ze de door de menselijke hand gecultiveerde natuur binnen en biedt ze uitzicht op de natuur buiten. Dat doet ze ook door gedetailleerd natuurlijke materialen en texturen te schilderen, zoals een wand van houtfineer en een tafel van marmer. 

Haar doeken ademen onmiskenbaar een modernistische jaren vijftig- en zestigsfeer vanwege haar bijzondere kleurgebruik in flessengroen, bruintinten en pastels. Ook de inrichting van de interieurs zijn geïnspireerd op de jaren zestig, zoals de kuipstoelen van Geoffrey Harcourt voor Artifort. 

Bonnie weet een mysterieuze, serene sfeer op te roepen. Door de fysieke afwezigheid van mensen, worden het verstilde plekken die ruimte bieden om te mijmeren.